Eén scène is Hermann (1938) altijd blijven aankleven: het moment in de western ‘De hemel is rood boven Laramie’ waarop de held de ongewapende schurk ijskoud neerschiet.
Dertig jaar later is de opwinding over die klassieke stripafrekening nog maar moeilijk te begrijpen, want op het vlak van expliciet geweld en rauw realisme is er sindsdien heel wat bloed gevloeid. Niet in de laatste plaats in het werk van Hermann Huppen zelf. Want de held uit Laramie vertegenwoordigt een grimmig mensbeeld, dat ook onverbiddelijk oprijst uit series als Jeremiah en Schemerwoude. Om nog maar te zwijgen van een stripboek als Sarajevo-Tango, een sardonische blik op de oorlog in het voormalige Joegoslavië (compleet met blauwe VN-Smurfen). Hermann stuurt het boek in 1995 toe aan een keur van internationale politici.
De hemel is rood boven Laramie tekent Hermanns werk ook op een andere manier. De strip is hard en zweterig als een goede spaghettiwestern. Hermann is een begenadigd realistisch tekenaar, die vaak zonder tekst een enorme spanning in zijn strips weet te leggen. In latere boeken als Bloedbruiloft (op scenario van Jean van Hamme) en Caatinga werkt hij met een effectieve ‘directe inkleuring’. De laatste jaren tekent hij vooral op scenario van zijn zoon, Yves H.
