Rumble Strip (Woodrow Phoenix)
Uitg. Myriad Ed.; 187 pl.; zwart-wit; slappe kaft; £ 12.99
Het openingsbeeld van Rumble Strip (‘Attentiebelijning’ – naar de geribbelde strepen op het wegdek om automobilisten snelheid te laten verminderen) zet al meteen de toon: een concertvleugel die aan een touwtje bungelt boven de openbare weg. Zou je die op je hoofd willen hebben? Natuurlijk niet. Waarom vind je het dan wel een acceptabel risico dat je de publieke ruimte dag in dag uit deelt met automobilisten? Zou je dan niet op zijn minst verlangen dat die automobilisten hun potentieel dodelijke voertuig met maximale concentratie besturen – zonder tegelijkertijd een radiozender te zoeken, mentaal een komende bespreking voor te bereiden, of een telefoongesprek te voeren? Het zijn Retorische Vragen met een hoofdletter. Phoenix stelt ze om zijn lezers zo hard mogelijk met hun neus op de feiten te drukken.
De Britse auteur maakt zijn punt met staccato zinnen en harde zwart-witcontrasten, waardoor zijn stripessay – want dat is Rumble Strip – meer dan eens doet denken aan het grimmige Sin City van Frank Miller. Niet subtiel. Natuurlijk is elke verkeersdode er één te veel. Natuurlijk wordt niemand lyrisch van uitgestrekte asfaltvlaktes. En wie kent mensen die wel eens onder een concertvleugel terecht zouden willen komen? Daar staan echter rake observaties tegenover. Bijvoorbeeld over de beperkte aansprakelijkheid van (Britse) automobilisten die de fout ingaan. Over de autovoorruit als afstand scheppend breedbeeldscherm. Of over de roekeloze nonchalance van veel taxichauffeurs en andere professionele weggebruikers. Uiteindelijk is het de beeldtaal van Rumble Strip die het meest blijft hangen. De honderden plaatjes van asfalt, wegmarkeringen, stoplichten en parkeerplaatsen. Dat zijn beelden die we allemaal kennen. We zien ze elke dag als voetganger, fietser of automobilist. Ze lijken zo vanzelfsprekend. Maar wat zeggen ze over ons dagelijks leven? Is dat een vraag die we onszelf wel genoeg stellen?
Op de evenwichtigheid van Phoenix’ stripessay valt het een en ander af te dingen. Een historische dimensie – hoe kon de auto in de loop van de jaren uitgroeien tot heilige koe? – was absoluut een meerwaarde geweest. Toch zou je, met schrijver Jon McGregor op de achterflap, willen dat iedere nieuwbakken automobilist bij de uitreiking van zijn of haar rijbewijs een exemplaar van Rumble Strip cadeau kreeg.
Gepubliceerd in ZozoLala 161 (2007)