François Boucq & Karim Belkrouf
Lombard; 64 pag.; kleur; slappe kaft; € 5,25
De Fransman François Boucq is een van de toppers van de hedendaagse humoristische strip. Met Rock Mastard keert hij terug naar een van zijn allereerste stripfiguren, de gelijknamige onversaagde avonturier die hij begin jaren tachtig voor het eerst liet opdraven in het Franse stripblad Fluide glacial.
Voor de gelegenheid wordt Boucqs oude held terzijde gestaan door zijn latere komische succesnummer, de woeste verzekeringsagent Fré Vandermugge. Samen runnen de twee avonturiers een vliegeniersbedrijfje in het Amazonewoud. Rock kampt er met de gevreesde Jivaro-indianen, die met hun aangetekende brieven de belastinginspectie de stuipen op het lijf jagen. De koene verzekeringsagent moet op de kleintjes letten en verdient wat bij door aan Rocks toestellen te sleutelen. De problemen van het idiote duo met de Jivaro’s blijken kinderspel als duidelijk wordt dat ze in de beste Indiana Jones-traditie moeten opereren. Dan dient zich plotseling een commando gemene nazi’s aan en laat de stinkende muil van het avontuur haar holle lach horen.
Rock Mastard biedt veel vertrouwde elementen uit de krankzinnige wereld van François Boucq. De strip is overtuigend plastisch getekend, vol groteske karikaturen, hij loopt over van de sappige overdrijvingen en de bizarre teksten ronken er voluit op los. En hij leest als een op hol geslagen TGV. Boucqs imposante vakmanschap straalt er in alle opzichten van af. De tot dusver onbekende scenarist Karim Belkrouf vult hem daarbij prima aan. Het resultaat is een melige, dwaze pastiche op het klassieke avonturenverhaal. Kolder die zich kan meten met het zinloze geweld waarmee Lewis Trondheim en Joann Sfar in hun serie Donjon Tolkien en de zijnen om de oren slaan.
Werkelijk het enige dat op deze strip aan te merken valt, is dat hij niet het geniale anarchisme biedt van Boucqs solostrips over Fré Vandermugge. Daar duwt Boucq op zijn beste momenten de lezers met hun verwachtingspatroon en al grijnzend de afgrond in. In Rock Mastard beperken hij en Belkrouf zich wat kalmer tot één register: het bespotten van de lachwekkende clichés van het avonturenverhaal. Dat mag dan geen meesterwerk opleveren, het is wel pretentieloos topvermaak.
Toon Dohmen
Gepubliceerd in ZozoLala (2004)